contacto: aizmad(at)euskalnet(dot)net
Aunque en origen provengo de la pintura, me introduzco con lo pictórico y el dibujo en la creación artística, después paso a objetos escultóricos sin dejar nunca de producir pintura.
Del mismo modo ahora entro, desde hace unos años, en la creación sonora. No contento con el apelativo de “músico”, más bien concibo mi creación como un elemento más dentro del trabajo estético global. Lo sonoro resulta una materia prima plástica del mismo valor operativo que la palabra, la luz, el movimiento o cualquier otra materia prima para trabajo artístico. “…Lo sonoro tiene la especial propiedad de ser un aspecto perfectamente diferenciable de otros y un carácter individual muy fuerte. Eso es lo que ha hecho que tengamos el dominio específico de la música y que tradicionalmente la hayamos concebido como una disciplina paralela al arte. Yo no puedo entender hoy la música al margen del terreno del arte…”
"... además, lo sonoro actúa como contrapeso de la imagen visual que parece dominar hoy todos los ámbitos de nuestra vida, haciendo un trabajo de resistencia y equilibrio."
Nahiz eta jatorria pinturan eduki,
sorkuntza artistikoaren alor piktorikoan eta marrazkigintzan mugildu zen, gero
margitzeari utzi gabe objetu eskulturikoak landu arte. Modu berean, azken
urteotan eta bereziki orain soinu sorkuntzan burubelarri sartu arte. "Musikari"
definizioarekin gustora ez, bere sorkuntza lan estetiko zabal baten barnean
ulertzen du. Soinua materia prima plastikoa bihurtzen da, hitzekin, argiekin,
mugimenduarekin edo bertzelako lan artistikorako lehengaiekin gertatzen den
bezala. "...Soinuak, besteengandik aski ezberdingarria izateko gaitasuna du
eta nortasun oso indartsu bat. Horrek bultzatu gaitu musika modu jakin batean
menperatzera eta tradizionalki artearen pareko alorra bezala ulertzera. Nik ezin
dut musika artearean alorretik kanpo ulertu..."
Malko lokartuen zarata
Jatorria arte plastikoen munduan izan arren azken aldian euskal herrian dagoen musikari aktiboenetako bat bihurtu da ezizen bereziko artista hau. Algortarra, margolaria, poeta, idazlea eta orain musikaria.
Izen hauen gibelean erreferentziak bilaka hasizkero bertzeak bertze, 5. alea argitaratu ondotik behin betiko atea itxi duen Revolución Neolítica pentsamenduari eskainitako aldizkariaren sorkuntzan ere aurkituko dugu. Orain dela urte pare bat ordea, soinuarekin jostetan hasi eta nahi gabe bere emanaren alor nagusiena bihurtu zen musika.
“ Beti erakarri izan nau musikak, edo soinuak. Gauza gutxi batzuk egin nituen aitzinetik, koherentzia haundirik gabe. Baina tresna dijitalak ezagutzeak, soinua margo baten kolore bat bailitzan molda dezakedala erakutsi dit. Zentzu hortan alor bisualetik akustikorako aldaketa modu naturalean gertatu zen. Bapatean nere margoen estetika soinura itzultzeko aukera eduki nuen lehen aldiz eta segidan landu beharreko atala zela ulertu nuen. Alegia, soinuarekin lan egiten ez banuen nere lan guzia hankamotz zegoela iruditzen zitzaidan.”
LÖTY NEGARTIren lana soinu collage baten gisara ulertu behar dugu. Objetu, soinu eta zaraten bilduma edo pilaketa haundi bat bailitzan. Elementu guzti hauek Izagirreren eskutik eta belarrietatik pasa ondotik soinu meta hortatik etengabe paisai berriak, askorentzat post-apokaliptikoak, sortzen dira. Bere musika entzuterakoan gure soinu ingurunean aurki ditzazkegun elementuak eraldatuz errealitatea ametsen bidez interpretatu nahi duela dirudi. Beharbada horregatik GABON izenburua. Eta beharbada horregatik bere egokitasuna.
xabier erkiziak martxoaren 2-an Berria egunkarian eginiko elkarrizketatik